او نزد انسان فرزانه ای می رود و می پرسد:
(( آیا می توانم وقتی در حال نیایش هستم آجیل هم بخورم؟!))

او پاسخ می دهد:
(( نه عزیزم. نمی شود. این بی ادبی است.))

نتیجه را برای دوستش بازگو می کند.
دوستش می گوید:
(( تعجبی ندارد. تو سؤال را درست مطرح نکردی. بگذار من بپرسم.))
این بار دوستش نزد مرد فرزانه می رود و می پرسد:
(( آیا می توانم وقتی در حال خوردن آجیل هستم با خدای خود نیایش کنم؟!))

این بار مشتاقانه پاسخ می دهد:(( مطمئنا، عزیزم. مطمئنا.))

انسان هایی هستند که دیگران را از لحن گفته هایشان می شناسند...
درخواست ها و مطالبات ما از اطرافیان هم همین گونه است.

فکر می کنید نوع پاسخی که می شنوید و احساسی که در طرف مقابل به وجود می آورید، در این دو درخواست چگونه خواهد بود؟!))
(( تلفن را جواب بده!))                   یا                    (( تلفن را جواب می دهی؟!))

به جای اینکه بگوییم:                                                           بگوییم:

مشکلی برایم پیش آمده ===============> مسئله ای هست که می توانم حلش کنم.
تو نمیفهمی!======================> شما توجه کافی ندارید.
ببخشید مزاحمتان شدم!===============> از اینکه وقتتان را در اختیارم گذاشتید ممنونم.